Cukrzyca typu 2 to sytuacja, w której organizm chorego wytwarza insulinę, ale komórki staja się na nią niewrażliwe lub jest jej zbyt mało by „przetworzyć” glukozę ( ok. 90 proc. przypadków cukrzycy). To sprawia, że stężenie cukru we krwi niebezpiecznie rośnie.

Chorobę też nazywano kiedyś cukrzycą dorosłych, ponieważ najczęściej pojawiała się dopiero w trzeciej, czwartej dekadzie życia. Ostatnio jednak ta granica wiekowa wyraźnie się obniża z powodu epidemii otyłości.

To dzięki insulinie możemy wykorzystywać spożywane w posiłkach węglowodany , tłuszcze i białka. Miedzy posiłkami odpowiedni poziom cukru we krwi jest utrzymywany dzięki powstałemu wcześniej zapasowi glukozy w wątrobie.

Cukry można znaleźć nie tylko w tym, co słodkie. Występują w produktach zbożowych, np. pieczywie, kaszach, ryżu. Z warzyw węglowodany zwierają głównie ziemniaki. Poza tym wszystkie owoce.

Produkty słodkie w smaku szybko podnoszą poziom cukru we krwi, ponieważ zawierają cukry proste. Natomiast produkty zbożowe zawierają cukry złożone i podnoszą poziom cukru we krwi powoli.

Cukrzyca to jednak nie tylko nadmiar glukozy we krwi. Osoba cierpiąca na tą chorobę jest, niestety, narażona na wiele często groźnych powikłań. Cukrzyca jest jedną z głównych przyczyn zawałów serca, pierwszą przyczyną ślepoty, podstawową przyczyną (niezwiązanych z urazem) amputacji kończyn dolnych oraz najczęstszą przyczyną schyłkowej niewydolność nerek. Cukrzyca znajduje się w grupie pierwszych 10 przyczyn niepełnosprawności ludzi na świecie. Leczeniem cukrzyka muszą się więc zająć lekarze różnych specjalności. Niepokojący jest fakt, że sami chorzy nie zawsze wiedzą, co im zagraża.